Μέσα στην σιωπή της νύχτας, έγραφα, έγραφα για πολύ ώρα. Στέλνοντας στο τραπέζι μου το φως της λάμπας, το αμπαζούρ άφηνε στη σκιά τα βιβλία που ανέβαιναν στα ράφια στις τέσσερις πλευρές του γραφείου μου. Η φωτιά σβήνοντας έσπερνε μέσα στις στάχτες τα τελευταία της ρουμπίνια. Οι στυφοί καπνοί του τσιγάρου βάρυναν τον αέρα. Μπροστά μου, μέσα σε ένα φλιτζάνι, πάνω σε ένα σωρό από στάχτες, ένα τελευταίο τσιγάρο σήκωνε ολόισια τον λεπτό μπλε καπνό του.
Και τα σκοτάδια αυτού του δωματίου δημιουργούσαν μυστήριο, επειδή αισθανόταν κάποιος συγκεχυμένα την ψυχή όλων των κοιμισμένων βιβλίων. Η πένα μου μισοκοιμόταν ανάμεσα στα δάκτυλα μου και σκεφτόμουν πολύ αρχαία πράγματα, όταν από τον καπνό του τσιγάρου μου, όπως από τους ατμούς ενός μαγικού φυτού, βγήκε ένα περίεργο πρόσωπο: τα μαλλιά του σε μπούκλες, τα μάτια του μεγάλα και λαμπερά, η μύτη του γαμψή, τα χείλη του παχιά, τα γένια του μαύρα, κατσαρά σύμφωνα με τη μόδα των Ασσυρίων, το χρώμα του μπρούτζινο ανοικτό, η έκφραση πονηριάς και άγριας ηδυπάθειας αποτυπώνεται στο πρόσωπό του, οι στιβαρές μορφές του σώματος του και τα πλούσια ρούχα του αποκάλυπταν έναν από αυτούς τους Ασιάτες τους οποίους οι Έλληνες αποκαλούσαν βαρβάρους.
