Εκφοβισμός Το έχεις δει και εσύ; Ήρθε η ώρα να μιλήσεις!

Έχεις δει κάτι παιδιά να περπατούν σιωπηλά, συλλογισμένα, με το πρόσωπο χαμηλά, τις τσάντες να αγκομαχούν στους ώμους και την φωνή μέσα τους να θέλει να πει: «Σταμάτα! Άσε με! Έτσι είμαι εγώ! Σε όποιον αρέσω!»

«Έλα, δώσε μου ένα φιλάκι»

 «Έλα, δώσε μου ένα φιλάκι»

Πόσες φορές έχουμε πει αυτή την κουβέντα σε κάποιο παιδί, στα εγγόνια μας, στα παιδιά φίλων μας ή ακόμα και στα δικά μας παιδιά; Πόσες φορές μας πίεζαν και εμάς όταν ήμασταν παιδιά να φιλήσουμε τη γιαγιά, τον παππού, τον θείο (ή ακόμα και να κάτσουμε στα πόδια του Αγ. Βασίλη για μία ωραία Χριστουγεννιάτικη φωτογραφία) ενώ εμείς δειλά-δειλά κρυβόμασταν και το αποφεύγαμε -όχι πάντα επιτυχώς- όμως, παρ' όλα αυτά, το κάνουμε και εμείς στα δικά μας παιδιά;

«Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο…»: Μαθητές είναι τα παιδιά, όχι οι γονείς!

Πριν από μισό αιώνα, οι γονείς πήγαιναν το παιδί τους ως την πόρτα του σχολείου και το «έδιναν» στο δάσκαλο, με την οδηγία να κάνει όσα πιστεύει ότι είναι δέοντα για να μάθει το παιδί γράμματα. Μετά από αυτό, κατά κανόνα δεν ασχολιόντουσαν καθόλου ούτε με τη μελέτη του παιδιού ούτε και με την παιδαγωγική του δασκάλου. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, οι τοτινοί μαθητές ήταν στο «έλεος» του εκάστοτε εκπαιδευτικού και των αντιλήψεών του. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι μέσης και μεγάλης ηλικίας που ανακαλώντας τη μαθητική τους ζωή ισχυρίζονται ότι κάποιος δάσκαλος είτε τους «έσωσε» είτε τους «χαντάκωσε».

Η αξία της ανάγνωσης

 

«Το διάβασμα είναι όπως η τροφή και το νερό. Το πνεύμα που δεν διαβάζει χάνει βάρος, όπως ένα σώμα που δεν τρώει.»

                                                                                                        Βίκτωρ Ουγκώ

Το βιβλίο αποτελεί αδιαμφισβήτητη πηγή πνευματικού πλούτου οξύνοντας τη φαντασία, την αντίληψη, την κριτική σκέψη και τη μνήμη του ανθρώπου. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια ανησυχητικό φαινόμενο αποτελεί η υποβάθμιση του βιβλίου και ο παραγκωνισμός του – ως είδος ψυχαγωγίας- ιδιαίτερα από τις νέες γενιές. Αυτό το συμπέρασμα προκύπτει τόσο από την άγνοια των νέων για τη λογοτεχνική παραγωγή της χώρας μας όσο και του λειτουργικού αναλφαβητισμού που παρατηρείται ακόμα και σε αποφοίτους Λυκείων. 

«Ζακέτα να βάλεις»: από το υπεύθυνο παιδί στον ανεξάρτητο ενήλικα

Οι όροι «παιδί» και «ενήλικας» σημαίνουν διακριτές φάσεις της αναπτυξιακής πορείας του ανθρώπου, οι οποίες έχουν μελετηθεί και παρουσιαστεί διεξοδικά από πληθώρα παιδαγωγών, ψυχολόγων και άλλων κοινωνικών επιστημόνων. Η ολοκλήρωση της παιδικής ηλικίας και η είσοδος στην ενήλικη ζωή είναι πολύ σημαντικό να γίνεται με ομαλό τρόπο και ασφαλώς να μην νοείται ως άλμα αλλά ως σταδιακή μετάβαση. Το δικαίωμα ψήφου ή η δυνατότητα να αποκτήσει κανείς δίπλωμα οδήγησης εξυπακούεται ότι δεν σημαίνουν αυτόματα την απόκτηση επαρκούς ωριμότητας ώστε να θεωρείται κατ’ ουσίαν ενήλικος. 

Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης: Εργαλείο μάθησης ή σκόπελος στην εκπαιδευτική διαδικασία;

 

Η έκρηξη των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης

Η Κοινωνική Δικτύωση είναι ένα φαινόμενο επίκαιρο που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη δυναμική και τείνει να παγιωθεί σε ένα καινούριο κοινωνικό φαινόμενο. Άλλωστε, όπως είχε πει και ο Αριστοτέλης, ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κοινωνικό ον και η συμπεριφορά του χαρακτηρίζεται από την ανάγκη να ανήκει σε μια ομάδα. Στη σημερινή εποχή με τις δυνατότητες που δίνει η τεχνολογία, η έμφυτη αυτή τάση του ανθρώπου να επικοινωνεί και να αλληλεπιδρά με άλλους ανθρώπους που μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα, βρίσκει διέξοδο στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Μέσα από το διαδίκτυο ο άνθρωπος ανταλλάσει ιδέες, απόψεις, εμπειρίες και εμπλουτίζει τις γνώσεις του. Άλλωστε, η Kοινωνική Δικτύωση είναι η πρακτική της επέκτασης της γνώσης μέσα από τη δημιουργία κοινοτήτων ανθρώπων που έχουν κοινά πεδία ενδιαφέροντος και ταυτόχρονα επιθυμούν να τα μοιράζονται.