Γεράσιμος Σωτ. Γαλανός
Με αυτό το άρθρο ξεκινώ μια φανέρωση γεγονότων και άγνωστων θεμάτων, που αφορούν την Ελληνική Παλιγγενεσία του 1821, αλλά και πρώιμα της Επανάστασης συμβάντα ελευθεριάς, όπου η εμπλοκή και η ευρύτερη συμμετοχή των Κεφαλονιτών ήταν σημαντική.
Η περίπτωση του Ληξουριώτη Μακαρίου Ξυδιά, αποτελεί μια τέτοια ψηφίδα, αγωνιστική του λόγου και του καλαμαριού, που συνάμα με την «ιεραποστολική» του δράση βοήθησε να διαδοθούν οι ιδέες του Ρήγα Φεραίου.
Ο Μακάριος Ξυδιάς, όπως μας πληροφορεί ο ιστοριοδίφης Ηλίας Τσιτσέλης, (Βλ. Σύμμικτα) ήταν γόνος αριστοκρατικός του μεγάλου κλάδου των Τυπάλδων. Το πρώτο όνομά του ήταν Μιχαήλ και συγγενείς από τον πατρικό οίκο ήταν οι: Άγγελος και Τζαννέτος Ξυδιάς. Από τον παππού του ήταν θείος του διαπρεπούς ζωγράφου Νικολάου Ξυδιά.
Γεννήθηκε το 1745 στο Ληξούρι και έγινε μοναχός στην Αγία Λαύρα του Αγίου Όρους και αργότερα το 1770 χειροτονήθηκε ιερέας στην Ζάκυνθο. To 1797, εκτιμώντας τα πνευματικά του φώτα και τις αρετές του οι ομογενείς: Ι. Μαυροκορδάτος, Αλ. Βλαστός, Κ. Σκυλίτσης και Π. Μαρκέλλος, τον κάλεσαν για να εφημερεύσει στην πλούσια και μεγάλη Ελληνική Κοινότητα του Αμστελοδάμου, (Άμστερνταμ) (ευρύτερα η περιοχή αυτή είχε μια πολυάριθμη ορθόδοξη ελληνική παροικία), αφού πρώτα εφημέρευσε και δίδαξε στη Σμύρνη.
