Κώστας Γεωργαλής
Το Σάββατο 11/4/2020 ένιωσα πως μαζί με τον Περικλή Κοροβέση «έφυγε» και ένα δικό μου κομμάτι, παρ’ όλο που δεν τον γνώρισα ποτέ από κοντά – ήλπιζα ότι θα τον γνώριζα σε κάποια εκδήλωση της «Εφ.Συν.». Πλησιάζω στα σαράντα μου και μέχρι σήμερα στις πολιτικές συζητήσεις της καθημερινότητάς μου δεν έχει υπάρξει αρθρογράφος τα επιχειρήματα του οποίου να τα έχω μνημονεύσει τόσες φορές όσες του Περικλή Κοροβέση.
Τον διάβαζα από τα φοιτητικά μου χρόνια, ανάμεσα σε ανήσυχες παρέες, στριφτά τσιγάρα και καφέδες, με την «Ελευθεροτυπία» ανοιχτή στη σελίδα του «Ψευδοκράτους των Αθηνών», την τότε στήλη του. Θυμάμαι και πόσο είχα εκνευριστεί όταν στρατεύτηκε στον ΣΥΡΙΖΑ, μια και πίστευα ότι ένα τόσο ελεύθερο πνεύμα ούτε μπορούσε ούτε και χρειαζόταν να χωρέσει σε οποιοδήποτε κόμμα. Ως προς αυτό, όμως, μίλησε ο ίδιος ο Κοροβέσης με το σύνολο των τοποθετήσεων και επιλογών του. Ασχέτως πάντως από τις όποιες ενστάσεις ή διαφωνίες μου, ο αγωνιστής Περικλής Κοροβέσης θα συνηγορεί για πάντα υπέρ των κοινωνικών αγώνων μέσα από την (όχι μία και μονοδιάστατη) «πολιτική κληρονομιά» του. «Κληρονομιά» που τίθεται ανεπιφύλακτα στο πλευρό των χθεσινών, σημερινών και αυριανών εξεγερμένων και πολιτών (όχι υπηκόων). Για εμένα υπήρξε ένας από εκείνους που προσπάθησαν να θέσουν όλες τις εξουσίες στο μικροσκόπιο της κριτικής, προσφέροντας πολύτιμο έργο στους αγώνες για έναν καλύτερο κόσμο.
Η οποιαδήποτε απαισιόδοξη ανάλυσή του στα γεγονότα, πάντα συνοδευόταν, ρητώς ή υπορρήτως, από την αισιοδοξία της δυνητικής δράσης «των από κάτω». Για εκείνον, χωρίς τη δράση «των από κάτω» είναι αδύνατη η επίτευξη αυτού που αποκαλούσε «νέο διαφωτισμό». Με αφορμή μάλιστα αυτές ακριβώς τις προτροπές του Περικλή Κοροβέση υπέρ ενός «νέου διαφωτισμού», θα καταθέσω εδώ εντελώς σχηματικά λίγες από τις σχετικές σκέψεις μου (που πολύ θα ήθελα να τις συζητούσα και μαζί του).
Παρακάτω, εντός εισαγωγικών, χρησιμοποιώ λίγα δικά του αποσπασματικά λόγια, έχοντας ο ίδιος την ευθύνη για το συνολικό περιεχόμενο. 1) Ολα τα Συντάγματα, αναφέρονται λίγο-πολύ στον «κυρίαρχο λαό». Τι ορθότερο λοιπόν, από το να ασκήσει ο ίδιος ο «λαός» την κυριαρχία του αντί να την αναθέτει σε αυτούς που (δήθεν) τον υπηρετούν εκπροσωπώντας τον; Τι δημοκρατικότερο από το να πάψουν οι «υπηρέτες» και οι «εντολείς»; Αυτή τη βασική σκέψη συμμερίζονται ποικιλοτρόπως πολλές συσσωματώσεις διεθνώς, κάποιες από τις οποίες θεωρούν ότι οι σημαντικότερες αλλαγές (αν έρθουν) θα έρθουν εκτός πολιτικού συστήματος: «Χωρίς κόμματα και αρχηγούς [...] με τάσεις αυτοοργάνωσης και αυτονομίας, συλλογικά, με εγκέφαλο πάντα τη Γενική Συνέλευση». Πράγματι, από τον Μάη του 1968 και μέχρι σήμερα (π.χ. με τα ευρωπαϊκά «κινήματα των πλατειών», με τα «κίτρινα γιλέκα» κ.ά.) έχουν πληθύνει κατά πολύ οι κοινωνικές αντιστάσεις που δείχνουν να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τις οριζόντιες σχέσεις στην πολιτική τους οργάνωση. 2) Αυτό που συνήθως απουσιάζει είναι οι εκτεταμένες απόπειρες συντονισμού από κοινού δράσεων από τα κάτω, ταυτόχρονα σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, διαφορετικών συλλογικοτήτων και ατόμων, κομματικά ενταγμένων ή ανένταχτων.
Για αιτήματα, όπως λ.χ. τα εξής: α) Πλήρης δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους απολύτως, ανεξαρτήτως του κόστους διαγνωστικών εξετάσεων, θεραπειών, φαρμάκων κτλ, τόσο εντός όσο και εκτός περιόδου πανδημίας. β) Εγγυημένος -διά βίου- μισθός βασικής διαβίωσης, επαρκέστατος για αξιοπρεπή στέγη, τροφή, νερό, θέρμανση κτλ, σε όλους ανεξαιρέτως, άνεργους ή εργαζόμενους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. (Βλέπε εδώ για μια σχετική καμπάνια Ευρωπαίων πολιτών: https://eci.ec.europa.eu/014/public/#/screen/home). γ) Δράσεις για την κλιματική κρίση, η διεθνοποίηση των οποίων έχει ήδη ξεκινήσει. Απαραίτητη είναι η εντονότερη εμπλοκή των κινημάτων ανταγωνισμού, για να τις μπολιάσουν με ακόμη ριζοσπαστικότερες προτάσεις: π.χ. Αποανάπτυξη, σχηματισμός οικοκοινοτήτων εδώ και τώρα μέσω ανακήρυξης αυτόνομων ζωνών κατά το δυνατόν απαλλαγμένων από την κρατική και καπιταλιστική κυριαρχία κ.ά. (Βλέπε και το ίσως μεγαλύτερο, εν εξελίξει, εγχείρημα οικοδόμησης αυτόνομων κοινοτήτων, στη «Ροζάβα» της Συρίας: αξίζει κριτικής συμπαράστασης με μελέτη των θετικών και αρνητικών πτυχών του). δ) Κινήματα για την ειρήνη, τον αφοπλισμό, τη συναδέλφωση των λαών. Στα καθ’ ημάς αντίθεση στις εξορύξεις όλων των πλευρών και στα φιλοπόλεμα κελεύσματα. Αλλά και συγκρότηση πολιτικών κινημάτων με έμφαση στην αποφυγή της πολιτικής βίας (χωρίς να εξομοιώνεται η αχρεία εξουσιαστική βία με τη βίαιη άμυνα του υποψήφιου θύματος έναντι του επίδοξου βιαστή του).
Προϋπόθεση για ισότιμες από κοινού δράσεις είναι η ισότητα και άρα η οριζόντια οργάνωση και η συγκρότηση στη βάση (και) αντιρατσιστικών, αντισεξιστικών, LGBTQI+ προσανατολισμών. Ενώ η επί μέρους κοινή δράση δεν συνεπάγεται παραίτηση από τις όποιες συνολικότερες επαναστατικές ή μεταρρυθμιστικές αλλαγές μπορεί να επιδιώκουν οι εκάστοτε δρώντες. ΥΓ: Τα προτάγματα του «ιστορικού διαφωτισμού» στο όνομα της χειραφέτησης δεν αποκαθήλωσαν μόνο κάποιους θεούς και βασιλείς, αλλά μας φόρτωσαν στο σβέρκο τους «αστούς», στέλνοντας στην γκιλοτίνα την Olympe de Gouges και συμβολικά τις «γυναίκες πολίτ(ισσ)ες»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.