Ο Δημήτρης Παπανικολάου αποκάλυψε με ανάρτησή του
στα social media πως πάσχει από το σύνδρομο
Ασπεργκερ.
Την ίδια στιγμή μίλησε και για την προσπάθεια που κάνει
με τους Γιάννη Αντετοκούνμπο και Νίκο Γκάλη για τους
συμπάσχοντες.
Αναλυτικά όσα έγραψε ο παλαίμαχος
μπασκετμπολίστας στα social media:
«Ο γιατρός που επισκέπτομαι εδώ και χρόνια και κάνουμε
συζητήσεις μου λέει έχεις στοιχεία Άσπεργκερ, απλά είσαι
ενήλικας και είναι πιο δύσκολη η επίσημη διάγνωση και
επίσης σε άτομα ιδιαίτερα υψηλής λειτουργικότητας όπως εσύ αχρείαστη.
Άσε μας βρε γιατρέ του λέω, που έχω, Άσπεργκερ, το οποίο φυσικά περιλαμβάνεται στο φάσμα του αυτισμού. Μας έχετε βάλει μια ταμπέλα σε όλους συνεχίζω και μια <ασθένεια> στον καθένα. Έχω κάνει αθλητική καριέρα επι 20 έτη σε επαγγελματικό επίπεδο.
Αυτό είναι το πρόβλημα μου λέει, η άγνοια που ξεκινάει από το γεγονός ότι το ανέφερες ως <ασθένεια> και που είναι και η άγνοια των πολλών και δεν μπορούν να καταλάβουν την διαφορετική προσέγγιση που έχουν τα άτομα που βρίσκονται στο φάσμα.
Καταρχάς συνεχίζει μάθε ποιοι είχαν η έχουν άσπεργκερ και η παρέα θα σου αρέσει.
Απλά δεν θα σου αρέσει το Μπούλινγκ που πιθανόν να δεχθείς, όπως γίνεται και με παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού. Αποφάσισα να το μοιραστώ αλλά και να δράσω. Όχι για τον εαυτό μου, αλλά για όλους. Έχω πλέον πλήρη γνώση του φάσματος αυτισμού για όλες τις βαθμίδες λειτουργικότητας. Αλλά παρ ότι περνάω ώρες κάθε ημέρα με τον εαυτό μου (εαυτισμός) στην ουσία μόνος δεν έχω μεγάλες δυνάμεις όπως και κανείς μας.
Γι αυτό σας παρουσιάζω τους πρεσβευτές εκπαιδευτικών προγραμμάτων ανάπτυξης κοινωνικών και αθλητικών δεξιοτήτων παιδιών που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού και που ετοιμάζονται εδώ και μήνες, τα οποία εκτός των άλλων περιέχουν ΣΥΝ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ με <τυπικά> παιδιά, με την βοήθεια του φίλου και ειδικευμένου στο θέμα Γιάννη Τσουμπρή και θα βγουν στην επιφάνεια όταν θα είμαστε καθ όλα έτοιμοι.
Νίκο και Γιάννη καταρχάς όταν σας είδα δίπλα δίπλα να συζητάτε ανατρίχιασα. Ενώνετε γενιές, ενώνετε ηλικίες, ενώνετε ανθρώπους, εμπνέετε και μας οδηγείτε. Αν η εμμονή που είχα από τον Απρίλιο να ενωθείτε, μη σκεπτόμενος τίποτα άλλο πρωί μεσημέρι βράδυ επί 5 μήνες, περιλαμβάνεται στο φάσμα δέχομαι τη διάγνωση του γιατρού με μεγάλη μου χαρά. Σας ευχαριστώ που δεχθήκατε να βάλετε το τεράστιο όνομα σας δίπλα από ιερό σκοπό. Άλλωστε όπως εσείς ξέρετε όσο κανείς, όλοι είμαστε ΜΟΝΑΔΙΚΟΙ και πρέπει να είμαστε και όλοι ΙΣΟΙ!»
Το σύνδρομο Άσπεργκερ
Το σύνδρομο Άσπεργκερ (Asperger syndrome, «AS»), επίσης γνωστό ως διαταραχή Άσπεργκερ (Asperger disorder, «AD») ή απλά Άσπεργκερ, είναι μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού (autism spectrum disorder, «ASD»), που χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική επικοινωνία, ενώ παράλληλα εκδηλώνεται με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα. Διαφέρει από τις άλλες διαταραχές του φάσματος του αυτισμού λόγω της σχετικής διατήρησης της γλωσσικής και γνωστικής ανάπτυξης. Η φυσική αδεξιότητα και η άτυπη (περίεργη, παράξενη) χρήση της γλώσσας αναφέρονται συχνά ως συμπτώματα, όμως δεν απαιτούνται για τη διάγνωση του συνδρόμου. Το σύνδρομο πήρε το όνομά του από τον Αυστριακό παιδίατρο Χανς Άσπεργκερ, ο οποίος στην πρακτική του το 1944 μελέτησε και περιέγραψε παιδιά με μειωμένες ικανότητες ενσυναίσθησης και λεκτικής επικοινωνίας με τους συνομηλίκους τους, τα οποία παράλληλα ήταν σωματικά αδέξια. Η σύγχρονη αντίληψη για το σύνδρομο Άσπεργκερ διαμορφώθηκε το 1981, και πέρασε από μια περίοδο εκλαΐκευσης, για να τυποποιηθεί ως διάγνωση στις αρχές του 1990. Πολλά ερωτήματα παραμένουν σχετικά με τις πτυχές της διαταραχής. Υπάρχει αμφιβολία κατά πόσον διαφέρει από τον αυτισμό υψηλής λειτουργικότητας, γι’ αυτό και εν μέρει η επικράτηση της δεν έχει εδραιωθεί. Η διάγνωση του συνδρόμου Άσπεργκερ εξαλείφθηκε το 2013 από την πέμπτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM – 5) και αντικαταστάθηκε από μια διάγνωση της διαταραχής του φάσματος του αυτισμού σε δυσχερή κλίμακα. Η ακριβής αιτία του συνδρόμου είναι άγνωστη. Πιθανολογείται ότι το σύνδρομο έχει γενετική βάση, όμως δεν υπάρχει καμία γνωστή γενετική αιτίακαι οι τεχνικές απεικόνισης του εγκεφάλου δεν έχουν εντοπίσει μία σαφή κοινή παθολογία. Δεν υπάρχει ενιαία αγωγή και η αποτελεσματικότητα συγκεκριμένων παρεμβάσεων υποστηρίζεται μόνο από περιορισμένα δεδομένα. Οι παρεμβάσεις στοχεύουν στη βελτίωση των συμπτωμάτων και της λειτουργίας του οργανισμού. Η κύρια αντιμετώπιση είναι η συμπεριφορική θεραπεία, η οποία εστιάζει σε συγκεκριμένα ελλείμματα για την αντιμετώπιση των περιορισμένων δεξιοτήτων επικοινωνίας, των έμμονων ή επαναλαμβανόμενων ρουτινών και της φυσικής αδεξιότητας.Η κατάσταση των περισσότερων βελτιώνεται καθώς αυτά ωριμάζουν και μέχρι την ενηλικίωσή τους, αλλά κάποιες κοινωνικές και επικοινωνιακές δυσκολίες μπορεί να επιμείνουν. Μερικοί ερευνητές και τα ίδια τα άτομα με Άσπεργκερ έχουν υποστηρίξει μια μετατόπιση στις συμπεριφορές που πρόκειται για μια διαφορά, όχι μια αναπηρία που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή να θεραπευτεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.