ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ

 

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ

          Αντιγράφω από το βιβλίο «Κεφαλονίτες και Ιθακήσιοι στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973», Αργοστόλι 2008, σελ. 280-288, αποσπάσματα από το κείμενο του ίδιου του Γεράσιμου Ποταμιάνου:

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΔΕΝ ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΟΥΡΑΝΟ

        Η 21 Απριλίου 1967 με βρήκε 16χρονο, στην πρώτη Λυκείου του Γυμνασίου Αρρένων Αργοστολίου. […]

        Στο σπίτι ο πατέρας μου χρησιμοποίησε άλλη λέξη: πραξικόπημα. […]

       Δυο χρόνια αργότερα ήμουν πρωτοετής φοιτητής στο Πολυτεχνείο. […]

       Στην πρώτη ενημερωτική – απαγορευμένη – συγκέντρωση στο κτίριο Γκίνη (1971) συνάντησα και τον Χάρη Γαϊτανίδη. Από τότε τα γεγονότα έτρεξαν γρήγορα. […]

        Οι εκλογές [στους φοιτητικούς συλλόγους] έγιναν σε κλίμα τρομοκρατίας […]. Εκλέχτηκα στο Συμβούλιο της Σχολής μου [Τοπογράφων Μηχανικών] στη θέση του αντιπροέδρου. […]

        Σύντομα η Χούντα (Φεβρουάριος 1973) υποχρεώθηκε να αποκεφαλίσει το φοιτητικό κίνημα. Στράτευσε βίαια την ηγεσία του. Σε ένα στρατόπεδο βρέθηκα να καθαρίζω πατάτες με τους Κεφαλονίτες φοιτητές της Ιατρικής Λυκιαρδόπουλο, Στεφανάτο και Κουμάτο. Ήταν νομίζω στην Τρίπολη, όπου «προσγειώθηκε» μια πρώτη φουρνιά στρατευμένων φοιτητών. […]

        Μετά […] τραβήξαμε βόρεια κατά μήκος των συνόρων. Στους μήνες που ακολούθησαν έγιναν πολλά. Και μεις μεγαλώσαμε, λίγο απότομα, νομίζω. […]

        Η σχετική φιλελευθεροποίηση της Χούντας με τον Μαρκεζίνη συμπεριέλαβε την απόφαση Σιφναίου για αναστολή της στράτευσης των φοιτητών. […]

        Την Κυριακή 12-11-1973 έφθασα στην Αθήνα με την ταχεία από Θεσσαλονίκη. Τη Δευτέρα το Πολυτεχνείο ήταν γεμάτο φοιτητές που πανηγύριζαν για την επιστροφή μας και εξέταζαν τις νέες συνθήκες. Την Τρίτη ήρθε σπίτι μου ο Σ. Λυκούδης από την Πάτρα, αναζητώντας επαφή με το Πολυτεχνείο της Αθήνας. Το ίδιο και ο Ι. Κρούσος από το Μικρό Πολυτεχνείο. Την Τετάρτη, με τον αριθμό των συγκεντρωμένων να αυξάνει, τέθηκε το δίλημμα της κατάληψης. […]

        Αυτή η συνείδηση εκφράστηκε στα συνθήματα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» και «Έξω τώρα οι Αμερικάνοι». Οι συνελεύσεις αποφάσισαν κατάληψη παρά τις προειδοποιήσεις για κάθοδο των τανκς. Η συνέλευση της Σχολής μου, την οποία συγκάλεσα ως αντιπρόεδρος, εξέλεξε και μένα μαζί με ένα Λευκαδίτη και δυο Κρητικούς ως μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής.

        Από ’κείνη τη στιγμή άρχισε μια τιτάνια προσπάθεια για αμυντική θωράκιση του ΕΜΠ […]. Η Συντονιστική είχε πλήρη επίγνωση της σοβαρότητας της κατάστασης και του κινδύνου που διέτρεχαν οι έγκλειστοι. […]

        Το βράδυ της Παρασκευής 16-11-1973 ελεύθεροι σκοπευτές ακροβολισμένοι στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» έριχναν στο ψαχνό. Είδα το πρώτο θύμα με τραύμα στην κοιλιά από πλαστική σφαίρα γύρω στις οκτώ το βράδυ. Τον ανεβάσαμε στο πρόχειρο χειρουργείο πάνω σε μια πόρτα. Είχε μεγάλη αιμορραγία. Ήταν για μένα το πρώτο σοκ. Ο φόβος ξύπνησε μέσα μου, καθώς ένιωσα τον κίνδυνο μέχρι το μεδούλι της ύπαρξής μου. […]

        Τα δακρυγόνα είχαν μετατρέψει τον περίβολο [του Πολυτεχνείου] και την Πατησίων σε κόλαση. […] Και ανεβήκαμε στην αίθουσα της Συντονιστικής, που ήταν σε διαρκή συνεδρίαση.

        Οι πληροφορίες έλεγαν ότι μονάδες τεθωρακισμένων κατεβαίνουν τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. […]

       […] Το τανκ είχε συνθλίψει τη σιδερένια πόρτα […]. Κοίταξα το ρολόι μου. Έδειχνε 3.03 της 17ης Νοεμβρίου.

       […] Ξέφυγα από την Τοσίτσα και κρύφτηκα στη Ζαΐμη, κατά σύμπτωση στο σπίτι της Κεφαλονίτισσας κ. Φαραντάτου, που άνοιξε την πόρτα της παρά τον ήχο των ερπυστριών στο δρόμο. Πέρασα τη νύχτα στο πάτωμα μαζί με 35-40 άλλους. Το πρωί […] έφθασα στο σπίτι μου, για να καθησυχάσω τους γονείς μου. Και εξαφανίστηκα. Γλύτωσα το κύμα συλλήψεων και τρομοκρατίας που ακολούθησε, γιατί με έκρυψαν στο σπίτι τους, αψηφώντας τον κίνδυνο, οι Κεφαλονίτες Δ. Μηλάτος και Ε. Κωνσταντάτου.

        Συνέχισα να κρύβομαι μέχρι τον Δεκέμβριο. Άλλαξα όμως κρησφύγετο μετακινούμενος στο σπίτι της επίσης Κεφαλονίτισσας Ε. Ποταμιάνου-Παπασταύρου. […]

        [Και ήρθε] η αποκατάσταση της Δημοκρατίας […]. Αποφάσισα να συνεχίσω τις σπουδές μου στο εξωτερικό, όπου στη συνέχεια παρέμεινα εργαζόμενος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. […]

        Αναπολώντας τα παραπάνω, συνειδητοποίησα πόσοι Κεφαλονίτες προσέφεραν στον αγώνα για τη Δημοκρατία. Ήταν κι αυτοί από εκείνα τα δέντρα που δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΣ

                                                                                           Για την αντιγραφή

                                                                                            Πέτρος Πετράτος

ΥΓ Αλλά να ξέρεις, αγαπητέ μας «Κάρολε», ότι, όταν εκείνα τα δέντρα, που δε βολεύτηκαν τις κρίσιμες εποχές με το λιγότερο ουρανό, τα ρίχνει η ζωή και τα τσακίζει, εμείς θα τα κρατάμε όρθια στη σκέψη μας και την καρδιά μας.

 Αργοστόλι, 19-7-2022 Π. Π.