Έπος κωρονοιού…. Η θετική του όψη

 

Έπος κωρονοιού…. Eπιτέλους τέλος; Πιθανά όχι, όχι εις διπλούν. Για το «επιτέλους» και για το «τέλος». Η συλλογική μνήμη υπήρξε ανέκαθεν σχετικά ασθενής. Τα λάθη επαναλαμβάνονται, μαζί με την ιστορία τους. Η Ανθρωπότητα υπόπεφτει στα ίδια ή παρόμοια ανομήματα και ατοπήματα, στην πορεία των χρόνων. Θα ήταν χρήσιμη ίσως μία υπενθύμιση- επιλεκτική ανασκόπηση της παρελθούσης διετίας και όσων την συνόδευσαν, υπό ένα πρίσμα διαφορετικό, προκλητικά αληθινό, πιθανά ανατρεπτικό. Αυτό, της θετικής πλευράς της κατάστασης. Διότι τίποτα δεν έχει μοναδική όψη, ή σχεδόν τίποτα.

Μια φορά λοιπόν κι έναν καιρό, εκείνη την φορά και τον καιρό ...(κάπως έτσι θα το διηγούμαστε στα παιδιά ή στα εγγόνια μας άλλωστε σε λίγα χρόνια) επισκέφτηκε τον πλανήτη μας, ένα ΑΤΙΑ: Άγνωστης Ταυτότητας Ιογενές Ανάθεμα, ο COVID 19. Ο δεδομένος κόσμος μας, αίφνης μετατράπηκε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας αξιώσεων.

Oι αλλαγές πολλές κι επιτακτικές. Το έλλογο γένος μας δοκιμάστηκε, για την αντοχή και την προσαρμοστικότητά του. Σε σωματικό, νοητικό και ψυχικό επίπεδο. Στα δυο τελευταία δόθηκε η μεγαλύτερη μάχη. Εκεί άλλωστε πολεμά πάντα η ανθρωπότητα.

Κλεισθήκαμε μέσα (όσοι εξ΄ ημών λειτούργησαν νομότυπα) και:

• Μελετήσαμε περισσότερο. Ναι υπάρχουν και τα βιβλία, υπάρχουν…και θεωρούνται ακόμη από τους καλύτερους φίλους μας. Η καραντίνα συνέβαλε, στο να το συνειδητοποιήσουμε.

• Εκφραστήκαμε δημιουργικά. Δεν περνάει ο χρόνος εγκλείσμου, μόνο με τα τετριμμένα, απαιτείται ευφάνταστη διαχείρισή του.

• Αποκαταστήσαμε τις οικιακές φθορές, τα «μερεμέτια» που αναβάλλαμε πάντα επ΄ αόριστον.

• Βρέθηκε, εκείνος ο χρόνος που ποτέ δεν διαθέταμε, προκειμένου να τακτοποιήσουμε, να διακοσμήσουμε, να καθαρίσουμε. Κι εκείνος ο χρόνος που πάντα έλλειπε για να ασχοληθούμε με τον εξωτερικό και εσωτερικό καλλωπισμό μας.

• Μαγειρέψαμε. Στην εποχή του γρήγορου, πρόχειρου και συνήθως επιβλαβούς τρόπου διατροφής, μαγειρέψαμε! όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι κι εργαζόμενες…μαγειρέψαμε, σπιτικά, υγιεινά και φάγαμε οικογενειακώς, την ίδια ώρα, στο ίδιο τραπέζι, συζητώντας, ζευγάρια, σύζυγοι, γονείς και παιδιά, παππούδες κι εγγόνια. Απίστευτο κι όμως αληθινό.

• Γνωρίσαμε τα παιδιά μας, περάσαμε χρόνο μαζί τους, συνειδητοποιήσαμε ότι μας χρειάζονται.

• Ανακαλύψαμε τον σύντροφό μας και ήρθαμε πιο κοντά, συναισθηματικά κι ερωτικά. Κάποιοι από εμάς μεγαλώσαμε την οικογένειά μας και συμβάλλαμε… στην μείωση της υπογεννητικότητας. Υπήρχε άλλωστε άφθονος χρόνος, χωρίςς νόρμες, πρέπει, άγχη κι εργασιακή στοχοθεσία.

• Ανακαλύψαμε τον σύντροφό μας και απομακρυνθήκαμε, ευλόγως. Διαπιστώσαμε πόσα μας χωρίζουν. Επαναπροσδιορίσαμε, συνειδητοποιώντας την αλήθεια, πρόσωπο με πρόσωπο, χωρίς φτιασίδια και φρούδες διεξόδους. Τολμήσαμε την αλλαγή.

• Ανακαλύψαμε τον σύντροφό μας, ανακαλύψαμε εμάς και τα θέλω μας, ανακαλύψαμε ότι η ζωή είναι δώρο, κι οφείλουμε να την ζούμε καλά, ειλικρινά κι έντιμα, χωρίς παρωπίδες.

Χρησιμοποιήσαμε το sms νούμερο 6 και:

• Βαφτιστήκαμε «αθλούμενοι» ή περιπατητές. Εντέλει περπατήσαμε και αθληθήκαμε. Εντοπίσαμε όμορφες διαδρομές στον τόπο που ζούσαμε μεν αλλά δεν παρατηρούσαμε δε. Γνωρίσαμε αθέατες πλευρές του νησιού μας, απολαύσαμε τις παραλίες μας, ρίξαμε τους τόνους, χαλαρώσαμε. Θυμηθήκαμε τον «περίπατο με φίλους». Την «σκέτη» έξοδο με φίλους. Σκέτη, απροσποίητη, ουσιαστική. Άνευ καφέ, ποτού, συγκεκριμένου ενδυματολογικού προτύπου και παρελκομένων. Αυτ,ή που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε σεργιάνι ή σουλάτσο, με την όμορφη έννοιά του. Απλά, αυθεντικά, χωρίς έγνοιες.

• Τα κατοικίδιά μας, έλαβαν την φροντίδα που τους αρμόζει, με υπέροχες, συχνές και μεγάλης διάρκειας βόλτας. Η «βόλτα» αναβαθμίσθηκε από αγγαρεία για κάποιους,- μόνο και μόνο για να μην μετατραπεί σε αποχωρητήριο το σαλόνι -, σε πράξη αμοιβαίας ευχαρίστησης και ωφέλειας, αφεντικού και ζώου .

Χρησιμοποιήσαμε μάσκες. Βέβαια, κάποιοι πάντα φοράγαμε «μάσκες» . Μάσκες άλλου τύπου. Αόρατες αλλά αποτελεσματικές, στο να δημιουργούμε ένα εύπεπτο φαίνεσθαι, στο να αποφεύγουμε τον εαυτό μας.

 Με τις μάσκες τις πανδημίας:

• Απαλλαχθήκαμε από το μακιγιάζ, αποδεχθήκαμε, αγαπήσαμε τον εαυτό μας, στην ανεπιτήδευτη εικόνα του, αυτή πίσω από την όποια κάλυψη.

• Δεν αρρωστήσαμε από τις τρέχουσες ιώσεις. Εξαφανίστηκαν γενικά, μυστηριωδώς από το χάρτη των ανησυχιών μας.

Γενικότερα, μάθαμε εντέλει πως πλένονται τα χέρια μας και υιοθετήσαμε βασικούς κανόνες υγιεινής. Αλλά και …«ξεπλύναμε» πολλά και «καθαρίσαμε» ακόμη περισσότερα. Όσα φαίνονταν και αυτά που ποτέ δεν βλέπαμε.

Εκτιμήσαμε πολύ περισσότερο εμάς και τον κόσμο μας, την παρεξηγημένη έννοια της ελευθερίας, την αυτοδιάθεση που όταν την θεωρούσαμε δεδομένη, δεν την αξιοποιούσαμε.

Βγήκαμε από αυτό πιο έτοιμοι να ζήσουμε καλύτερα, υγιέστερα, πιο ειλικρινά.

Για όσο ασφαλώς, η «συλλογική μνήμη μας» διατηρεί νωπές τις εικόνες.

Σαμόλη Ευαγγελία.