Καθόλου ανέμελη
δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η περίοδος
που διανύουμε, μια περίοδος όπου το
τέλος των αυστηρών μαζικών περιοριστικών
μέτρων της πανδημίας διαφαίνεται πλέον
με έναν αρκετά ξεκάθαρο τρόπο. Την ίδια
στιγμή μάλιστα που ένα κυρίαρχο
κυβερνητικό αφήγημα, αυτό της τουριστικής
“έκρηξης” για τη χώρα μας, έρχεται να
χαϊδέψει τα αυτιά του λαού μας, γεννώντας
επικοινωνιακές αλλά και αρκετές
ουσιαστικές προσδοκίες.
Σε μια μη...
ανέμελη εποχή όμως, δεν μπορεί κι ένας
ολόκληρος λαός να ζει... ανέμελα. Και
κόντρα σε όσους και όσες επιμένουν να
βλέπουν πολίτες καθηλωμένους σε
πληκτρολόγια και μέσα κοινωνικής
δικτύωσης ή αγκυλωμένους σε βολικές
δημοσκοπήσεις, πολύ σύντομα οι ίδιες
οι εξελίξεις ίσως να τους/τις αναγκάσουν
να... ανασκευάσουν. Ίσως ακόμη, οι θεωρίες
πολιτικής και ιδεολογικής... γραφικότητας
με τις οποίες αντιμετωπίστηκαν και
αντιμετωπίζονται μέχρι σήμερα εκείνες
οι λαϊκές και κοινωνικές “μειοψηφίες”
που επέμειναν στους δρόμους της
διαμαρτυρίας καταπέσουν, ακριβώς όπως
σωριάζονται κάθε φορά παρόμοια
εξουσιαστικά συμπλέγματα και τεχνάσματα
απαξίωσης εκείνης “της ανάγκης που
γίνεται Ιστορία”.
Όσο κι αν αυτά
φαίνονται αρκετά... μακριά, τα έως τώρα
καλά φυλαγμένα “ψιλά γράμματα” της
κυβερνητικής διαχείρισης, δεν αφήνουν
και πολλά περιθώρια για να διατηρηθούν
στην... κορυφή οι αντανακλαστικοί
τηλεοπτικοί πανηγυρισμοί των μελών
μιας κυβέρνησης με σαφή ροπή σε ακροδεξιές
θεωρήσεις. Κι αν ακόμη προσποιηθούμε
πως ξεχνάμε την “τραχιά” καθημερινότητά
μας, πως κλείνουμε τα μάτια στις αυταρχικές
και κατασταλτικές της πρακτικές ή ότι
αποδεχτούμε να μην “ανάβουμε τον
θερμοσίφωνα” και να τρεφόμαστε μόνο
με τα “φτηνά... αγγούρια” του υπέρ-υπουργού
Ανάπτυξης, αλλά κι αν υποθέσουμε πως η
επικείμενη τουριστική περίοδος θα μας
αφήσει μια επίγευση πλούτου κι όχι την
πίκρα ενός κράτους που θα κυνηγήσει
λυσσαλέα έσοδα στα συρτάρια κάποιου
επαρχιακού καφενείου, το τέλος μιας
τέτοιας... αυταπάτης φέρνει την αρχή
ενός ακόμη... δράματος. Ή καλύτερα, την
συνέχιση του ίδιου δράματος που ξεκίνησε
το 2009, ποτίστηκε με το αίμα, την εξαθλίωση
και την ανέχεια, γέννησε κοινωνικά και
οικονομικά περιθώρια, ενώ από την άλλη
γιγάντωσε τα μεγάλα και κερδοσκοπικά
συμφέροντα. Για να καταλήξει πού, άραγε;
Εδώ ακριβώς
είναι που... φτάνουμε στα “ψιλά γράμματα”.
Στα ψιλά και σκοτεινά γράμματα μιας
πολύ φωτεινής λεζάντας, αυτής που πίσω
της κρύβονται δυο μεγάλες αλήθειες. Η
μια οικονομική και η άλλη πολιτική και
σε απόλυτη συνάρτηση μεταξύ τους. Και
μπορεί η λεζάντα της τρέχουσας
επικαιρότητας να εξαντλείται σε κάθε
λογής κοκορομαχίες και λεονταρισμούς
όλων των συστημικών πολιτικών δυνάμεων
ή σε πολύ-φορεμένες προσδοκίες μιας
καλύτερης και πιο ανθρώπινης διαχείρισης
“εντός των τειχών” του συστήματος,
αυτά όμως δεν σημαίνει πως λύνουν με
έναν μαγικό τρόπο την γιγάντωση του
δημόσιου και ιδιωτικού χρέους ή
αντιστέκονται σθεναρά στους “αφεντάδες”
εκείνους που στήνουν μια νέα διαχειριστική
και κυβερνητική ομάδα εξουσίας, με πολύ
συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και ακόμη
πιο συγκεκριμένους προσανατολισμούς.
Αυτούς που σε μια άλλη εποχή θα λέγαμε,
σκληρά... μνημόνια.
Αυτή η “άλλη
εποχή”, προφανώς και πλέον δεν υπάρχει
ή πιο σωστά τείνει να λησμονηθεί. Και
καλώς ή κακώς, η εναλλακτική μιας “πρώτη
φορά αριστερά” όχι απλά δεν υπάρχει,
αλλά (πιθανόν) θα αποτελεί τον κυβερνητικό
συνεταίρο μιας δεξιάς χωρίς τον Κυριάκο
Μητσοτάκη (κατά δήλωση Γ. Τσίπρα). Κι αν
“εκείνη” την εποχή κατορθώσαμε με ένα
τόσο ισχυρό κοινωνικό, λαϊκό και πολιτικό
ρεύμα να φτάσουμε τελικά σε ένα ακόμη...
μνημόνιο, τώρα αυτό που έρχεται, όσο κι
αν επιχειρηθεί να ωραιοποιηθεί με
τίτλους “εθνικής σωτηρίας” κοκ, θα
ωχριά μπροστά στα όσα ζήσαμε και
αντιμετωπίσαμε από το 2009 έως και σήμερα.
Στην νέα αυτή
εποχή, αυτή που τυπικά θα αρχίσει με την
προκήρυξη των εθνικών εκλογών και την
έναρξη των νέων χρηματοπιστωτικών
εκβιαστικών -προς συγκεκριμένη κατεύθυνση-
προγραμμάτων, ο λαός μας θα είναι
δυστυχώς... μόνος του. Κι αν όχι τελείως
μόνος του, πάντως “γυμνός” μπροστά
στον εφιάλτη. Και τότε, όσο κι αν τώρα
φαίνεται... γραφικό ή εξωπραγματικό, η
σύγκρουση θα είναι ο μόνος δρόμος για
την επιβίωσή μας. Μια σύγκρουση που δεν
είμαι βέβαιος αν προετοιμαζόμαστε γι αυτήν κι ας είμαστε ήδη στην... τροχιά
της.
Σταύρος Αντύπας
φωτογραφία: Belle époque Paris by Jean Béraud (1889)
Flickr.com
